മണ്‍ ചിരാത്

മറന്നു തുടങ്ങിയ നിമിഷങ്ങളില്ലും
ജീവിതം ഓര്‍മിപ്പിച്ചത്  നിന്‍ വാക്കുകള്‍ ആയിരുന്നു
ഇലകള്‍ കൊഴിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ചില്ലയില്‍
പൂക്കള്‍ വീണ്ടും വിരിയിപ്പിച്ചത് നിന്‍ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു

നിലാവിന്റെ മന്ദസ്മിതം പോല്‍  തുളുമ്പുന്ന
നിന്‍ മൃദു തേന്‍ മൊഴിക്കായ്എന്നുമെന്‍ മനം
എന്നും കൊതിക്കുന്നു ഒരുപാട് ഒരുപാട്
എന്‍ സ്വന്തം അല്ലന്നു അറിഞ്ഞിരുന്നിട്ടും

വിരഹത്തിന്‍ വേദന കാര്‍ന്നു തിന്നിടും നിന്നെ..
അത് കണ്ടിടാന്‍ കാണില്ല ഞാന്നും കൂടെ..
അറിയൂ വ്യര്‍ത്ഥം എന്‍ ശരീരം ,,,
അതിനുള്ളിലെ മാനസം കൊതിക്കുന്നു നിന്നെ,,
വളരുന്ന മാംസ കണികകള്‍ തന്‍ വേദന
വിണ്ടു കീറുന്ന തൊലിയുടെ നീറ്റല്‍,,വിരഹം
അടുക്കുന്നു ;അകലുന്നു നീ അതിലേറെ വേദന .

പൊലിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ മണ്‍ചിരാതില്‍
എത്രെകാലം  നീ ഒഴിചിടും എണ്ണ..
നിലനില്‍ക്കില്ലതിന്‍  ശോഭ എന്‍ പ്രിയാ
അകാലമായി പൊലിയുവാന്‍  എന്‍  വിധി
അതിനാല്‍ മറയ്ക്കുവാന്‍ എന്‍ മനം നിന്‍  മുന്നില്‍
ധൃതി പെടുന്നു ഏറെയും ,,കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ പോലും